Afgelopen januari leverde ik de laatste correcties in bij mijn uitgever, en in februari lag mijn debuutthriller De blindganger In de winkel. Supertrots was ik, maar ik temperde tegelijkertijd mijn verwachtingen. Elke maand verschijnt er een berg aan thrillers, en het valt niet mee om daarin op te vallen. Verreweg de meeste verdwijnen in het niets, slechts een enkeling heeft geluk. Tot mijn stomme verbazing werd ik genomineerd voor de Gouden Strop, zeg maar de Oscars van de Nederlandstalige thrillers. Ik had, volgens de jury, één van de twaalf beste thrillers van het afgelopen jaar geschreven. En dat als debutant. Ik kon mijn geluk niet op. Even later kwam ik ook nog op de longlist van de Hebban Thriller Debuutprijs. Zou het dan toch gaan gebeuren? Het viel niet mee om mijn verwachtingen te blijven temperen.
Enkele dagen na de bekendmaking van de longlist van de Gouden Strop toog ik vol verwachting naar de plaatselijke boekhandel en ging op zoek naar de tafel met de twaalf stapels en daarboven een bord met de tekst ‘De 12 beste thrillers van eigen bodem’, of: ‘Nog geen vakantieboek? Kies hier uit de 12 beste pageturners’. Ik vond die tafel niet. De twaalf boeken bleken nog gewoon onzichtbaar tussen alle andere thrillers te liggen, alsof er niets was gebeurd. Ook waren ze niet voorzien van een stickertje of iets dergelijks. Teleugesteld droop ik af. Een telefoontje naar mijn uitgever leerde dat de boekhandels hier nu eenmaal niks mee doen.
Helaas haalde De blindganger niet de shortlist van vijf boeken van de Gouden Strop. Toch kon ik het niet nalaten om daarna bij mijn vaste boekenzaak even te gaan kijken hoe mijn vijf concullega’s erbij lagen. Net als de afgelopen maanden, zag ik. Nog steeds geen aparte tafel, geen stickers, niks. De boekhandel was er toch om geld te verdienen met verkoop van boeken? Waarom deden ze dat dan niet?
Begin juni zou in een live-uitzending van RTL Late Night de bekendmaking van de winnaar plaatsvinden. Stiekem hoopte ik op een uitnodiging, ik had immers op de longlist gestaan. Of ze mee mocht, vroeg mijn vrouw. Maar de uitnodiging kwam niet. Noem me naïef, maar ik had ook verwacht dat tijdens de uitzending aandacht zou worden besteed aan alle twaalf boeken op de longlist. Maar ze werden niet vermeld, kwamen niet in beeld, helemaal niets. De vijf boeken op de shortlist werden wel even genoemd en getoond, maar de schrijvers kregen geen kans er iets over te vertellen. Ze mochten niet eens bij Umberto Tan aan tafel zitten. Tan stelde de winnaar één irrelevante vraag (waarom hij een ander pseudoniem had gekozen), de man antwoordde, mocht daarna heel kort vertellen waar het boek over ging, en dat was het. Marieke! En dan te bedenken dat de CPNB (Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, de initiator van de Gouden Strop) voor deze beschamende vertoning (veel?) geld op tafel had gelegd.
Heeft de winnaar iets gehad aan deze ‘Oscars’? Ik hoop het van harte voor hem. De overige deelnemers zijn er qua (verkoop)succes vrees ik weinig mee opgeschoten. Alleen hun ego is even gekieteld. En dat is zonde. Want er valt zoveel meer mee te doen.
