Ja, daar is-tie dan, beste mensen, mijn nieuwe thriller. Dit is het derde en laatste deel van de zogeheten Bianca-trilogie (van mijn uitgever moet ik steeds benadrukken dat de delen ook prima afzonderlijk zijn te lezen, dus hierbij). Met Koud zonder jou nemen we afscheid van rechercheur Bianca van Dijk en haar perikelen. Ik zal haar nog missen, maar hé, ‘nothing lasts forever’, zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen. En nu? Nu ga ik eerst genieten van alle mooie recensies (en die ene voorspelbare zure) en van de miljoenen die binnen gaan stromen.
En daarna? Misschien ga ik die verhalenbundel eindelijk eens afmaken, en ergens voel ik vrij sterk een nieuwe roman opkomen. Genoeg te doen kortom. En de thrillers dan? Tja, het was een leuk avontuur in het thrillergenre, met vele blije lezers en zelfs twee (straks drie?) nominaties voor de Gouden Strop. Maar een mens moet verder, of ‘you gotta move on’, zoals de Amerikanen dat zeggen. Stilstand is achterstand en je kan het feestje het beste op het hoogtepunt verlaten. Dus, beste mensen, ik zeg niet dat ik nooit meer een thriller ga schrijven, maar zoals het er nu naar uitziet voorlopig even geen moorden en psychopaten meer voor mij (en voor u).
Hierbij kun je je natuurlijk afvragen wat een thriller nu eigenlijk precies is. Een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb is The collector van John Fowles. Daarin ontvoert een man een vrouw en sluit haar op in zijn huis, met de bedoeling haar liefde te winnen. Het is een psychologische roman, hoogstaande literatuur, maar tegelijkertijd ook een spannende thriller, dus… Is het uiteindelijk niet zo dat elk boek een bepaalde spanning moet hebben, een pageturner moet zijn? In die zin zal ik, wat ik ook ga doen, altijd wel een beetje in het genre blijven hangen. Dit als troostrijke gedachte tot slot.
En, ik zou het bijna vergeten: heel veel plezier toegewenst met Koud zonder jou. Is nu overal te koop, of had ik dat al gezegd?
